دنیای کارتون و کاریکاتور

گفتگو با احمد عرباني كاريكاتوريست و انيماتور
نشريه پيلبان

□ علاقه مندان به كارهاي هنري بيش از آن كه با فعاليت هاي شما در عرصه فيلم سازي انيميشن آشنا باشند ، شما را به عنوان يك كاريكاتوريست و به ويژه با كاريكاتورهاي طنز شما در نشريات و مجلات مي شناسند . بفرماييد چه طور شد به وادي پويانمايي كشيده شديد ؟
■ علاقه به متحرك سازي از خيلي قبل در من بود . اما ورود به عرصه انيميشن خيلي اتفاقي شد . در واقع من هم مثل بسياري ديگر كه دنبال كارهاي دلي و احساسي رفته اند از كودكي سينما را دوست داشتم . يادم مي آيد كه تابستان ها در محله بازار تهران با بچه ها آپارات هاي دستي درست مي كرديم و فيلم نمايش مي داديم . گاهي هم نقاشي ها را پشت سر هم مي كرديم . آن زمان كيهان بچه ها چهار صفحه وسط مجله را داستان مصور رنگي چاپ مي كرد . اين داستان ها دنباله دار بود و من به آنها خيلي علاقه داشتم . من اين صفحه ها را جمع مي كردم و به همديگر مي چسباندم . بعد با دو عدد چوب حصيري آن را درون جعبه اي كه ساخته بودم ، مي چرخاندم . مي شد چيزي شبيه شهر فرنگ ، خلاصه در طول تابستان كار ما در محله بازار به راه بود ! اما اين كه چگونه وارد دنياي انيميشن شدم ، سال ها بعد و به طور اتفاقي رخ داد . در سال 1352 مدتي بود كه روزنامه «توفيق» توقيف شده بود و من هم كه از سال 48 يعني دوران سربازي ام با اين روزنامه همكاري مي كردم ، بي كار شده بودم . درواقع من يكي از جوان ترين اعضاء تحريريه توفيق بودم . يك روز دوست كاريكاتوريستي كه داشتم ، به سراغم آمد و گفت كه پرويز نادري در كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان به يك نقاش مياني (بيتوينر) نياز دارد و تو هم كه استعدادش را داري ، بيا برويم . اما وقتي آنجا رفتيم متوجه شدم كه ظاهراً در اين فاصله طراحي را پيدا كرده اند و نياز برطرف شده است . اما در پي همين صحبت ادامه ....